Kale

“Yıkık duvarı siper etmiştim kendime
Dört taraftan kurşun yağıyordu
Ateşin ortasındaydım,
kıstırılmıştım.
Nereye gitmişti arkadaşlarım?
Nerde dava adamları?
Hani? hepimiz birimiz,
birimiz hepimiz içindik
Ne olmuştu ideallerimize?
Tabancamda iki mermi kalmıştı
Annem geliyordu gözümün önüne…”

Bu şiiri her zaman çok anlamlı bulmuşumdur. Gerçekten öyle bir durumda neden baba değil de, anne gelir insanın aklına. Farkında değiliz ama annelerimiz bizi, sürekli koruyup gözeterek büyüttüler. Hamileyken bile bebeğe bir zarar gelmesin düşüncesiyle hareket ettiler. Korktuğumuz ve ağladığımız zaman, sığındığımız bir kaleydi annemiz. Onun şefkatli kolları ve sevgi dolu sesi bizi teskin ediyordu.

Babamızın bize kızgın olduğu zamanlarda bile annemiz bizi korudu. Ya da koruyacağına olan inancımız sebebiyle, annemizin arkasına saklandık. Her şartta koruyordu bizi. Soğuktan korumak için üstümüzü sıkı sıkı örtüyordu. Sırtımıza palto ayağımıza çizme giydiriyordu. Yoksa biz yalın ayak, başı kabak sokağa çıkacak kadar bilinçsizdik. Sıcak havalarda gölge oluyordu üzerimize, karanlık gecelerde ışık.

Kollarını açıp gel dediğinde, düşmemize izin vermeyeceğini bildiğimiz için ilk adımlarımızı attık. Sonra elimizden tutup yürüttü, ayağımızın taşa değmesine izin vermedi. İlk öğretmeniz annemizdi. Konuşmayı ondan öğrendik. Kaşık, bardak kullanmayı o öğretti bize. Ne kadar büyüsek bile onun gözünde hep çocuk kaldık.

Kalabalık bir pazar yerinde annesini kaybetmiş bir çocuğu, oradaki tüm insanlar bir araya gelse teskin edemez. O çocuğun yaşadığı korku, kaybolma korkusu değildir. Annesini kaybetme korkusudur. Hepimiz hayatımızın bazı dönemlerinde annemizi kaybetme korkusu yaşadık. Hastalandıkları zaman elimizden bir şey gelmedi. Ancak hastanelere, doktorlara teslim edebildik onları. Fakat hiçbir hastane veya hiçbir doktor çare olmadı. Sonuçta annemizi kaybettik. Kaybettiğimiz yalnız bir anne değildi. Kalemizi de kaybetmiştik.

Annesi hayatta olan herkese tavsiyem, ona iyi bakın. Onun sizi koruyup gözettiği gibi siz de onu koruyun ve gözetin. Ne kadar yaşlansanız da anne şefkati unutulmuyor.

Bütün kadınların Anneler Gününü kutluyorum. Ebediyete intikal eden annelerimizi, sevgi ve rahmetle anıyorum. Demans hastası olan rahmetli anneme bakan, ablama bir kez daha şükranlarımı sunuyorum.

Sağlık ve huzurla kalın.