Fenerbahçe Neden Şampiyon Olamıyor?

Fenerbahçe Neden Şampiyon Olamıyor? Hiç Düşündünüz mü?

Başlıktaki soruma yanıtınızı bilemem ama kendi yanıtlarımı sıralayayım izninizle:

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü neredeyse tüm rakiplerinde “Fenerbahçe’nin bir şekilde kayrıldığına, her fırsatta punduna getirip sonuçları çıkarına uydurduğuna” dair çok güçlü bir izlenim, hatta bir ön kabul var diyebilirim.

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü tam da Türkiye gibi.

Başa kim geçerse geçsin, hangi teknik adam görev alırsa alsın, hangi yetenekte, ne kapasitede oyuncu getirilirse getirilsin; sergilenen inişli çıkışlı performanslar, günden güne değişen başarı grafikleri belli bir istikrarı, gözle görülür bir düzelmeyi, düzene girmeyi engelliyor sürekli.

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü her transfer döneminde “Karakter bakımından uyumlu, birbirini tamamlayan oyunculardan müteşekkil bir takımı nasıl kurarız? ” yerine; yıllardır ve yıllardır, “En iyileri nasıl kadromuza katarız? Parasıyla değil mi? En mükemmel hocayı da, oyuncuyu da bizim için çalıştırırız,” düşüncesiyle hareket ettiğinden; Ne Ortega’lar, Anelka’lar, Kezman’lar, Guiza’lar… Ne Löw’ler, Hiddink’ler, Advocaat’lar, Aragones’ler şampiyon yapabiliyor Fenerbahçe’yi.

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü başkanından, masörüne, sokak satıcılarından, en saygın işadamlarına varana dek ülkemizin bin bir sosyal dokusundan gelen değerleri bünyesinde toplamasına karşın bir türlü tek ses olamıyor. Camiasını yekvücut hale getirip, sadece ve sadece amaca odaklanmayı beceremiyor. En ufak sıkıntıda, her kafadan ayrı bir ses çıkıyor; hem de ne ses!

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü en iyilerle çalışmak demek, en egolularla çalışmak demek! Herkes “En iyi benim“, diye tutturunca curcunanın, kaosun, karmaşanın eli kulağında oluyor. Sayısız, sonsuz gerilimler, kişisel kaprisler, gruplaşmalar, bölünmeler bitirilemiyor, sonlandırılamıyor.

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü bazen bir şeyi çok istemek; ters motivasyona, negatif neticelere yol açar. Bu, çoğu kez vasatın yakalamasına da ihtimal bırakmaz. Böyle durumlarda, çok istediğiniz halde, bir türlü potansiyelinizi gerçekleştiremez; varoluşsal enerjinizi açığa çıkaramazsınız.

Fenerbahçe Şampiyon olamıyor; çünkü taraftarı çok sabırsız, aceleci, şampiyonluk hariç, her sonucu başarısızlık sayıyor. Bu da oyuncu grubunu sorumluluk almaktan, işler kötüye gittiğinde inisiyatif kullanmaktan alıkoyuyor.

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü medyada Fenerbahçe’ye sempati duyan yazar takımının bir bölümü, ara sıra iyi şeyler de yazsalar bile; bilerek ya da bilmeden sürekli köstekliyorlar takımlarını.

Sakın kimse bana, “medyada Fenerbahçeli yazar yok,” demesin. Hepimiz biliyoruz ki, basında, özellikle 4 büyüklerin ama az ama çok, belli bir “taraftar yazar” kitlesi var. Bunu anlamak için sadece maç sonu yazılarına şöyle bir göz atmak yeter. Konuyu dağıtmamak için gerisini şimdilik es geçiyorum.

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü antipatikliği mimli, agresifliği tescilli, fanatikliği sabit, sağduyudan uzak kimi eski oyuncularından hala ve hala medet ummakta…

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü uzun süredir sorunlu bir imajı olduğunu fark edemeyecek kadar kendi iç dünyasına gömüldü. Ciddi bir imaj yenilenmesine, kamuoyu sempatisi kazanmaya gereksinim duyduğunu göremeyecek denli kendine problemlerine odaklanmış durumda. İyi niyetle dışarıdan kendilerine tutulacak objektif aynalar bulmaya ivedilikle, şiddetle ihtiyacı bulunuyor.

Fenerbahçe şampiyon olamıyor; çünkü doğru soruları soramıyor:

“Neden böylesine geniş cephede mücadele etmek zorunda kalıyoruz? Niye rakiplerimiz bize bu derece karşı? Niye toplumda adı konmamış bir ‘Fenerbahçe karşıtlığı’ var? Ve biz bunu nasıl düzeltiriz  anlayışıyla hareket etmek yerine, en kolayını seçip,  “madem alem bizimle uğraşıyor, öyleyse biz de alayına aynı şekilde karşılık veririz,” sığlığına, kolaycılığına sırtını dayadığından…

Bir türlü şampiyon olamıyor sarı lacivertliler.

“O halde ne yapalım? Takımımızı nasıl şampiyon yapalım?“ diyen sakin taraftarlardansanız eğer, yukarıda saydığım sebeplerin en az üçte ikisini tersine çevirmek zorundasınız. Yoksa zor dostum zor!

Bazılarınıza enteresan gelebilecek bir bilgiyi paylaşarak bitireyim yazı.

Ben; sağlıklı, dengeli, net bir Galatasaraylıyım ama… Aynı zamanda gerçek bir futbolseverim.

Rakiplerin güçlü olması, kora kor rekabet, düzeyli mücadele; hem lig seviyemizi, kalitemizi arttırır; hem futbolumuzu daha nitelikli hale getirir. Bu sayede, bir yandan ülke futbolu kalkınırken, bir yandan yurtdışına oyuncu, teknik adam ihracatımız artar. Yabancılara harcanan para, cebimizde kalır.

Sonuçta hepimizin temennisi de bu değil mi zaten? Yurdumuzun her durumdan kazançlı çıkması…