AŞK…

Aynı aşka düşmüş iki sevdalı. Aynı maceranın iki kahramanı.
İkisine bir kupa fazla gelirdi.
Birine gitti.
En çok isteyene ve hak edene.
Galatasaray’ın istediğini almak gibi bir gücü vardı koca sezon zaten.
Ve aldılar.
Fenerbahçe’nin ellerinin arasından kaçan koca bir dünyaydı belki.
Onlarda ikinciliğin tahtında kaldılar.
Böyle geceler pek sevmezdi Fenerbahçe’yi.
Mayıs ayı yeni hüzünler getirdi ama bu takımın teknik kadro, futbolcu, taraftar ve yönetiminin sezon başından beri gösterdiği direnci ve final ortaklığına hepimiz saygı göstermeliyiz.
Fenerbahçe’den başka hiçbir kulüp, sezon başından beri süren bu travmaya, bu denli yürek koyması ve ayakta kalması mümkün olamazdı.
İşte bu yüzden de Fenerbahçe’nin bu şartlarda buraya kadar gelmesi ile saygıyı iliklerine kadar hak ederek gönüllerin şampiyonu olmuştur.
Fenerbahçe ve Galatasaray arasındaki final lig tarihinin en önemli finali oldu.
Mesele katil ile kurban meselesi değildi.
Mesele bir futbol maçı idi.
Birinin şampiyon olmasını gerektiren bir sonuç olacaktı ve oldu.
Bize de kalan bu heyecanın keyfini çıkarmaktı. Kim ne diyebilir ki.
Galatasaray, bu yıl övgülerin aslan payını hak etmiştir.
Verdiği mücadele, ligin sonundaki 9 puanlık fark ve silinen puanlar.
Sezonun en kaliteli futbol temsilcisi onlardı.
Fatih Terim’in Semih Kaya ve Emre Çolak gibi iki genci kazanmak adına yaptığı” gençlik devrimi” bu sezon şampiyonluk kadar değerlidir.
Şampiyonluk gururu apoletini omuzlarında taşımak hepsinin hakkıdır.
Gururun aslan payı da Fatih Terim’in. Bizdeki mutluluğu ve acıyı çekmeyen bilemez.
Elimizdeki kadehler bir gün eksilmez. Biz severiz, bizi kimse sevmez.
Adımız serseri, kalbimiz değil. Dertlidir rüyalı şarkılar, dilimizde ki.
Bir ömür çizgisi, ikimizin ki. Yağmur değil yaştır, gözümüzde ki. Adımız serseri, gönlümüz değil.
Saygılarımla…